Monday, July 25, 2011

Το ενοίκιο

Η πανευρωπαϊκή κοινή γνώμη κατάλαβε ακριβώς την φύση του προβλήματος του Ευρώ και του επακόλουθου Ελληνικού ζητήματος την Πέμπτη16/6 όταν η πιθανή καταψήφιση του μεσοπρόθεσμου βύθισε τα χρηματιστήρια. Οι οικονομικές σελίδες ήταν κατατοπιστικές για όλη την Ευρώπη : Το οικοδόμημα στηριζόταν στον αδύνατο Ελληνικό κρίκο. Μερικές εβδομάδες ήρθαν τα τρακοσάρια στα Ιταλικά spreads και η συμφωνία της 21 Ιουλίου δρομολογήθηκε.


Η μεταστροφή στην Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη είναι εντυπωσιακή. Οι «τεμπέληδες» Έλληνες έγιναν συμπαθητικοί βασανιζόμενοι συμπολίτες , για τους οποίους χρειάζεται «βοήθεια». Φίλος που κατοικεί στην Βιέννη , με ενημέρωσε πως η Mac Donalds παρουσίασε ένα νέο προϊόν το “tzatziki wrap” που φιγουράρει σε όλα τα καταστήματα με μια γαλανόλευκη! Παρά την συστηματική ακροδεξιά προπαγάνδα το γαλανόλευκο wrap «φεύγει σαν τρελό».

Η ουσία της απόφασης της είναι απλή: Η Ευρώπη θέλοντας ή μη βαδίζει σε ενοποίηση.

Είδα όλες τις αναλύσεις των ειδικών και κανένας δεν την είδε ως πρόδρομο φαινόμενο ευρωπαϊκής διάλυσης. Οι πιο αρνητικοί την είδαν ως ασύμμετρη ως τεχνική ατελή ρύθμιση η οποία είναι Ευρωπαϊκή, περισσότερο Ευρωπαϊκή από ποτέ. Οι κριτικές δεν αμφισβητούν την «Ευρωπαικότητα» της συμφωνίας, αλλά την τεχνική της ανεπάρκεια εντός αυτής της «Ευρωπαικότητας». Είναι φανερό πως ανομολόγητο άτυπο αριστεροδεξιό μέτωπο των Ευρωπαιστών (Γιούνκερ,Μέρκελ,Λίνκε,Συν,Δημαρ κλπ ) κατίσχυσε του αντίστοιχου ακούσιου σμήνους των Αντιευρωπαιστών (Ρουμπινί,Καθαροί Φιλανδοί,Ανταρσύα κλπ)

Η τεχνική συζήτηση για την ουσία της συμφωνίας, να με συγχωρούν οι οικονομολόγοι, μου φαίνεται ανούσια. Πρόκειται για μια πολύπλοκη ρύθμιση πολλαπλών αναγνώσεων , της οποίας το αποτέλεσμα είναι μια απλή μετάθεση του χρέους στο μέλλον. Ωστόσο αυτό το χρέος καθώς μεταμορφώνεται σε παράγωγο, δεν αποτελεί παρά ένα δευτερεύον εμπειρικό μέγεθος , το οποίο έχει νόημα μόνο στο πως χρησιμοποιείται ανακατανέμει εισοδήματα στο παρόν. Κανένα εθνικό χρέος δεν είναι απαιτητό εφάπαξ , άρα σημασία έχουν οι τόκοι που παράγει, και οι οποίοι λειτουργούν περίπου ως ενοίκιο της εθνικής χώρας. Ποιος καταβάλει αυτό το ενοίκιο , αυτό έχει σημασία, και στην Ελλάδα προς το παρόν το πληρώνουν οι εργαζόμενοι, και οι συνεπείς φορολογούμενοι. Εξ΄ ορισμού το χρέος ως σύνολο είναι μέγεθος προς μόχλευση, αναμόχλευση μετασχηματισμό και αναδιοργάνωση. Η μόχλευση που έγινε μέσω της συμφωνίας, μάλλον δεν αλλάζει τους πληρωτές του «ενοικίου» αλλά σταθεροποιεί το «ενοίκιο». Κάτι είναι και αυτό.

Συμπέρασμα, μια ενίσχυση του Ευρωπαισμού, και μια σταθεροποίηση του «ενοικίου» της χώρας , είναι σχετικώς καλά νέα. Παραμένει ζητούμενο αν κατά την διάρκεια του σταθερού ενοικίου, θα προλάβουμε να μεταρρυθμίσουμε την οικονομία, και αν προλάβουμε να συμπεριλάβουμε στο «ενοίκιο» τους λαθρεπιβάτες της κοινωνίας.

Το ότι η συμφωνία αυτή γίνεται επί της διακυβέρνησης ενός γνήσιου λαϊκιστικού δημαγωγικού κόμματος ,με αντιπολίτευση την περίοδο 2007-9 εμπνευσμένη από τις χειρότερες παραδόσεις του Αυριανισμού, και διαχειριστικές επιδόσεις την περίοδο 2009-11 της "σχολής Mr.Bean" ,δεν δικαιολογεί τις στενάχωρες και σχετικά κοντόθωρες αντιρρήσεις διαφόρων πλευρών της αντιπολίτευσης. Ωστόσο και αυτές οι αντιρρήσεις έχουν ένα τελετουργικό παλαιοκομματικό χαρακτήρα, ακριβώς για να ειπωθεί κάτι.Το δυσάρεστο είναι πως πολλές από τις μικρόψυχες αποτιμήσεις είχαν και στοιχεία θεωρητικής επαναχώρησης, ανάγωντας ως νέο επίδικο της αριστεράς το ζήτημα του Ιταλικού χρεόυς...

Μεταξύ μας, το φαινομενικά ισχυρό , θετικό μέρος της συμφωνίας, το λεγόμενο νέο σχέδιο Μάρσαλ, ίσως να είναι και η μεγαλύτερη παγίδα. Όχι γιατί δεν θα υλοποιηθεί αλλά γιατί ίσως υλοποιηθεί. Η κοινή λογική λέει πως θα είναι πιστώσεις σε γερμανικές εταιρίες, για να επενδύσουν στην Ελλάδα, προς μεγάλη χαρά των διαφόρων μεταπρατών μεσαζόντων .

Καθώς η μακροοικονομία σταθεροποιείται, αφού οι εργαζόμενοι πλήρωσαν το κόστος της «εσωτερικής υποτίμησης» και θα πληρώσουν την καταβαράθρωση των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών, αυτή η απαξίωση της εργατικής δύναμης αντί να τροφοδοτήσει μια πιο βασανιστική αλλά μακροπρόθεσμα ισχυρή ανάπτυξη μιας εξωστρεφούς οικονομίας , μάλλον θα τροφοδοτήσει μια νέα γενιά αρπακολατζίδικου καπιταλισμού των εισαγωγέων. Και ως γνωστόν ο τύπος του καπιταλισμού έχει τεράστια σημασία για τον κόσμο της εργασίας.

21 comments:

Πολυβώτης said...

Αυτό το σχέδιο Μάρσαλ με ανησυχεί κι εμένα. Έχει αρχίσει το Πασόκ πάλι να ενοποιείται και να ετοιμάζεται για το νέο φαγοπότι, με αμιγώς κομματική κυβέρνηση και τους οικολόγους μακριά ετοιμάζονται να βουτήξουν στο μέλι και να ξαναδούν τα ποσοστά τους να ανεβαίνουν.

Left Liberal Synthesis said...

Πολυβωτης
Ηδη ο Χρυσοχοιδης "κλεινει" συμφωνίες για την ενεργεια. Τα "πακετα" επανερχονται

Νοσφεράτος said...

επαναχώρησης... (διορθωσε )

Left Liberal Synthesis said...

Nosfy
Δεν κατάλαβα τίποτα.Ποια που επαναχωρηση;

markos said...

Η Ενωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη περνάει αναγκαστικά από την Ενωμένη Καπιταλιστική Ευρώπη.
Μόνο η ελληνική οπισθοδρομική αριστερά θέλει να γυρίσει πίσω την Ιστορία στην απομόνωση, στο κλείσιμο των συνόρων και την Δραχμή.

Left Liberal Synthesis said...

Markos

Αν και δεν βλέπω πολύ κοντά την "σοσιαλιστική ευρώπη", εν τούτοις είναι τέτοια η αλληλοδιασύνδεση των οικονομιων και των κοινωνιών που καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει , χωρίς να λάβουμε υπ' όψιν τις διαδράσεις αυτές.

Σε εμάς είναι και ζήτημα διάσωσης του οποιου επιπέδου έχει μείνει.

markos said...

LLS, συμφωνώ μαζί σου οτι η ώρα της Σοσιαλιστικής Ευρώπης δεν είναι κοντά.
Πρωτίστως χρειαζόμαστε ένα μεγάλο μέτωπο υπεράσπισης του βιοτικού μας επιπέδου.
Το οποιο όμως θα βάζει σιγά-σιγά και τις βάσεις για Πανευρωπαϊκή Ενότητα των εργαζομένων.
Αυτά πάνε χέρι -χέρι.

Elias said...

LLS,έξοχη ανάλυση και αρκετά κατατοπιστική. Η αξία χρησης του εμπορευματος Ελλάδα, αρχιζει να υποχωρει συγκριτικά με την ανταλλακτική αξία( σωστά λοιπον οριζεις το ενοικιο ως πυρηνα αναλυσης)Ξενο παραγωγικό κεφάλαιο δεν εχει λογο να ελθει στην χωρα, διοτι το IRR (εσωτερικό ποσοστό αποδοσης) είναι εκπληκτικά χαμηλό. Μακροοικονομική και δημοσιονομική αποκατάσταση δεν συνεπάγεται σταθεροποιητες και επιταχυντες αναπτυξης. Πιο απλά: πιστωσεις εκ των εσω σε κεφαλαιο απ εξω, θα κανουν μεγαλυτερη ζημιά, παρά οφελος! Οντως, μια εσωτερική υποτίμηση επετευχθη σταδιακά και ύπουλα. Η αγορά δεν ειναι απροσωπη και η οικονομια δεν ειναι ακοινωνητη. Το κεφαλαιο της παραγωγης, δεν εχει τι και με ποιόν να το παράγει. Επιλέγει λοιπον να παρασιτει,να πολλαπλασιαζεται στασιμο, μοχλευμενο και αδρανες. Το δε ενοίκιο στο οποιο ευστοχα αναφερεσαι,απλα θα συμβαλλει στην μειωμενη αποτιμηση της μελλουσας αξιας χρησης της χωρας, κοινως μας ριχνει ως κοινωνια, αγορα, οικονομια. Ο αδυσωπητος κανονας της πτωση του ποσοστου κερδους,εφερε μια κριση υπερσυσσωρευσης πιστωσεων σε μια ανισορροπη μακροοικονομικα και δημοσιονομικα, κρατικοδιαιτη οικονομια, χωρις υγιη και ανταγωνιστικό ιδιωτικό τομεα,γεματο υπερδανεισμενες μικροεπιχειρησεις υπηρεσιων και μεσιτειας,ενυποθηκες σε ατομικο επιπεδο με περιουσια προηγουμενων ετων απο παλιοτερες γενιες....

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΑΟΣ said...

Στο πλαίσιο του ανωτέρω συστήματος της ΟΝΕ, το οποίο εγκαθιδρύθηκε το 2002, το πιο σοβαρό πρόβλημα προκύπτει όταν η κεντρική νομισματική αρχή (ΕΚΤ) υιοθετεί μια αυστηρή νομισματική πολιτική σε περίοδο κατά την οποία ορισμένες περιφέρειες της ευρωζώνης αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές δυσλειτουργίες και ανεργία είτε όταν η ίδια η αυστηρή νομισματική πολιτική που υιοθετείται από την κεντρική νομισματική αρχή γίνεται αιτία σοβαρών οικονομικών δυσλειτουργιών και ανεργίας σε περιφέρειες της ευρωζώνης. Η λογική της νομισματικής πειθαρχίας που αποτελεί τη νέα μεγάλη θεότητα της ΟΝΕ υπό τη γερμανική ηγεσία είναι πηγή σοβαρών δομικών αδυναμιών του ευρώ. Για να κατανοήσουμε αυτό ο ζήτημα καλύτερα, είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε από την παρατήρηση ότι η ΟΝΕ δεν εγκαθιδρύθηκε με αμιγώς οικονομικούς σκοπούς. Το ίδιο το ευρώ υπήρξε πρωτίστως ένα πολιτικό νόμισμα, υπό την έννοια ότι εισήχθη όχι επειδή κέρδισε την εμπιστοσύνη των αγορών αλλά επειδή εγκρίθηκε από ένα συμβούλιο πολιτικών ηγετών ευρωπαϊκών κρατών ως μέσο συμβολής στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Με άλλα λόγια, η ΟΝΕ, στην ίδια τη σύλληψη και τη δομή της, υπήρξε ένα φορμαλιστικό εγχείρημα, υπό την έννοια ότι κάποιοι πολιτικοί συνέλαβαν μια ιδεατή λογική δομή για την ευρωπαϊκή οικονομία και απεφάσισαν να ‘καλουπώσουν’ την οικονομική πραγματικότητα της Ευρώπης σε αυτήν τη δομή. Εξ ου και ο Τζον Μέιτζορ (John Major), πρ. Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, είχε διαφωνήσει ριζικά προς το σχέδιο Ντελόρ (Delors) για την ΟΝΕ. Ειδικότερα, ο Μάρτιν Φελντστάιν (Martin Feldstein), καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και Πρόεδρος του Εθνικού Γραφείου Οικονομικών Ερευνών (National Bureau of Economic Research) των ΗΠΑ από το 1978 μέχρι το 2008, είχε κάνει την ακόλουθη πρόβλεψη στο περιοδικό The Economist στις 13 Ιουνίου 1992: «Η νομισματική ένωση δεν είναι απαραίτητη για να επιτευχθούν τα πλεονεκτήματα μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου. Αντίθετα, μια τεχνητά κατασκευασμένη νομισματική ένωση θα μπορούσε στην πράξη να μειώσει τον όγκο του εμπορίου, και σχεδόν με βεβαιότητα θα αύξανε το επίπεδο ανεργίας». Η Γερμανία όμως είχε κάθε συμφέρον να υιοθετήσει το γραφειοκρατικό-φορμαλιστικό μοντέλο Ντελόρ για την ΟΝΕ διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζε την πολιτική και οικονομική πρωτοκαθεδρία της στην ηπειρωτική Ευρώπη. Γενικά, η Συνθήκη του Μάαστριχτ εγκαθίδρυσε μια οικονομική και νομισματική ένωση της Ευρώπης η οποία πρωτίστως αντανακλά και υπηρετεί τα συμφέροντα μιας επιχειρηματικής, και ιδίως τραπεζικής, ελίτ και τις ηγεμονικές φιλοδοξίες της Γερμανίας. Γι’ αυτό, η θεσμοθέτηση της Ευρωζώνης κατέστησε σαφές ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια εκφυλισμένη μορφή ένωσης των ευρωπαϊκών λαών – που δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε καν ως καρικατούρα του ιδεώδους περί Ευρωπαϊκής Ενοποίησης που είχαν συλλάβει και προωθήσει προσωπικότητες όπως ο Ζαν Μονέ και ο Πωλ Βαλερί – και, ουσιαστικά, αποτελεί μια τοτεμική κοινωνία, της οποίας το ‘τοτέμ’ είναι το ρασιοναλιστικό και γραφειοκρατικό οικονομικό σύστημα που θεσμοθετήθηκε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, της οποίας το ‘ιερατείο’ είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και της οποίας η ‘Ιερή Εξέταση’ είναι μια στρατιά τεχνοκρατών, η οποία είναι πάντοτε πρόθυμη να εξορθολογικοποιήσει και να επιβάλλει έναν πανευρωπαϊκό κομφορμισμό προς τις ‘Βούλες’ της επιχειρηματικής-τραπεζικής ελίτ της Ευρωζώνης.

Νικόλαος Λάος, BSc, MBA, PhD
St Elias Seminary and Graduate School
711 West Main Street, Purcellville, Virginia, VA 20132, USA

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΑΟΣ said...

Εάν ο σοσιαλισμός έχει ως προϋπόθεση τον καπιταλισμό, τότε οι σοσιαλιστές που σκέπτονται κατ' αυτόν τον τρόπο είναι δέσμιοι του ιδεολογικού συστήματος του Μαρξ, ο οποίος παραμένοντας δέσμιος των καπιταλιστικών κατηγοριών, απέβη ο δήμιος του επαναστατικού κινήματος, όπως λ.χ. αυτό είχε εκδηλωθεί με τη Γαλλική Επανάσταση, και δημιούργησε ένα ιδεολογικό σύστημα που, με πολύ έντεχνο τρόπο, εγκλώβισε το εργατικό κίνημα στον καπιταλιστικό τρόπο σκέψης και άρα ακύρωσε κάθε δυνατότητα όντως δημιουργικής σκέψης και δράσης των Μαρξιστών.

Left Liberal Synthesis said...

Μαρκο
Συμφωνούμε απολύτως

Left Liberal Synthesis said...

Elias
Προσλαμβάνω τον επαινο, μαλλον ως ευγενική χειρονομία, δεδομένου ότι το ιστολογιο έχει μια μικρή δυσκολία να εντριφήσει στα εμπειρικά οικονομικά. Πολύ παραπάνω όταν πηγή πληροφοριών και εμπνευσεων αποτελούν και τα αρθρα σου, πιο αρμοδιου.
Επι του σχολίου σου ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΩ

Left Liberal Synthesis said...

@Νικο Λαος Σχόλιο 1

Το διαβάζω με μεγάλη προσοχή καθώς αποτυπώνει κάτι που θα ονομαζα σχηματικά "συντηρητικό ευρωσκεπτικισμό".

Πολύ ενδιαφέρουσα αναδρομή, που παρουσιάζει τόσα κοινά (στο περιγραφικό και όχι ιδεολογικό επιδικο) με την τρεχουσα "αριστερή ευρωκριτική"

Οντως κατατοπιστικό

Left Liberal Synthesis said...

@Νικος Λαος Σχόλιο 2
Αγαπητέ μου

Κάνατε το ολέθριο λάθος που κάνουν πάρα πολλοι εξ'ευωνύμων αντιστρόφως.

Αν μια παρωχημένη αριστερά "διαβάζει" τον φιλελευθερισμό με τον πιο στατικό σχεδόν νεολοθικό τρόπο, ομοίως και εσεις αναφέρεσθε σε ένα μαρξισμό απολίθωμα του 1930 στην Εσσδ

Αν έχει αξία ο λογος μου, σας πληροφορώ πως ο συγχρονος μαρξισμός δεν είναι καθολου τελολογικός είναι τελείως κριτικός, για αυτό και τόσο επικαιρος

Μην αδικείτε την θαυμασια εντυπωση που μου εδωσε το πρωτο σας σχολιο, και σας καλώ να δείτε τους συγχρονους μαρξιστές πιο κοντά

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΑΟΣ said...

Σας ευχαριστώ πολύ για τα ενθαρρυντικά σχόλιά σας σχετικά με τις παρατηρήσεις μου περί ΟΝΕ. Επιτρέψτε μου χάριν της ιστορικής αναδρομής αλλά και υπέρ του εμπλουτισμού των αναλυτικών μεθόδων προσπέλασης της τρέχουσας κρίσης να προσθέσω τα ακόλουθα:
ο Έντι Τζόρτζ (Eddie George), Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας, είχε εξηγήσει τον δεσμό μεταξύ και ΟΝΕ και ανεργίας σε ομιλία του στις 31 Ιανουαρίου 1995 ως εξής: «Φαίνεται πολύ πιθανό ότι ένα μέρος της απάντησης στα ευρέως αποκλίνοντα επίπεδα δομικής ανεργίας θα χρειαστεί να είναι η αναπροσαρμογή των σχετικών μισθών. Είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος ότι αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με μείωση των ονομαστικών μισθών στις χώρες με υψηλή ανεργία, και, αν απορρίψουμε αυτήν την επιλογή, θα υπάρξει ανάγκη αναπροσαρμογών των συναλλαγματικών ισοτιμιών, ώστε να επιτευχθεί μια αναπροσαρμογή των πραγματικών μισθών. Μια ανεπιτυχής σύγκλιση [των πραγματικών οικονομιών] θα σήμαινε κατά πάσα πιθανότητα βραδύτερη οικονομική μεγέθυνση και έντονα αυξανόμενη ανεργία σε ορισμένες χώρες, σε αντίθεση προς κάποιες άλλες. Σε αυτήν την περίπτωση, οι ανισορροπίες θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν μέσω κάποιου συνδυασμού τριών εφικτών μηχανισμών προσαρμογής: πρώτον, μακροπρόθεσμη στασιμότητα και ανεργία σε ορισμένα μέρη της νομισματικής ένωσης• δεύτερον, μετανάστευση• τρίτον, δημοσιονομικές μεταβιβάσεις προς τις χώρες με υψηλότερη ανεργία. Κανένας από αυτούς τους μηχανισμούς δεν φαίνεται ιδιαίτερα ελκυστικός...Το σημαντικό ζήτημα είναι ότι πρέπει να αντιληφθούμε την οικονομική σημασία της νομισματικής ένωσης και να συζητήσουμε τα ζητήματα αυτά χωρίς πάθος». Στο πλαίσιο της χρηματοοικονομικής κρίσης της Ευρωζώνης, από το 2010 και μετά, επιβεβαιώθηκαν οι ανησυχίες του Μάρτιν Φελντστάιν και του Έντι Τζόρτζ. Για παράδειγμα, η Ελλάδα, έχοντας εισέλθει στην Ευρωζώνη, σύμφωνα με μια καταστροφική πολιτική ονομαστικής σύγκλισης (χωρίς πραγματική σύγκλιση) που ακολούθησε η Κυβέρνηση Σημίτη, πραγματοποιώντας τις δεσμεύσεις που με περισσή άγνοια και επιπολαιότητα είχε αναλάβει η Κυβέρνηση Μητσοτάκη υπογράφοντας τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στέρησε από την Ελλάδα σημαντικά εργαλεία νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής σε μια περίοδο κατά την οποία αυτά ακριβώς τα εργαλεία, κι όχι το ευρώ, ήταν απαραίτητα στην Ελλάδα για να αναπτυχθεί. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, Η Ελλάδα οδηγήθηκε το 2010 στο να δεχθεί ένα επώδυνο μείγμα οικονομικής προσαρμογής που βασίζεται στους τρεις μηχανισμούς, που είχε προβλέψει, δεκαπέντε χρόνια πριν, ο Έντι Τζόρτζ – δηλαδή, μακροπρόθεσμη στασιμότητα και ανεργία, μετανάστευση (ειδικότερα του πιο υψηλά εκπαιδευμένου μέρους του εργατικού δυναμικού), και επαχθής και τεράστιος δανεισμός κεφαλαίων.
Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και οι πρωτοβουλίες του Υπουργού Οικονομικών του Ε. Βενιζέλου, οδήγησαν την Ελλάδα να προβεί, κατά το θέρος του 2011, σε μια σειρά συμφωνιών με τις αρχές της Ευρωζώνης που καταδικάζουν την Ελλάδα σε πολύ μακρά περίοδο υπερχρέωσης και υπανάπτυξης. Όπως είχε ορθώς προβλέψει και τονίσει, κατά τη δεκαετία του 1990, η τότε Βρετανίδα Πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ (το επαναλαμβάνει και στα Απομνημονεύματά της), η Ευρωζώνη θα είναι ένα σύστημα όπου η Γερμανία θα διακατέχεται από τους φόβους του πληθωρισμού και οι περιορισμοί του συστήματος θα οδηγήσουν στην καταστροφή των αναποτελεσματικών οικονομιών των φτωχότερων κρατών μελών της Ευρωζώνης.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΑΟΣ said...

Σχετικά με το σχόλιό μου περί Μαρξ, δεν διαφωνώ καθόλου μαζί σας ότι νεώτεροι Μαρξιστές αξιοποιούν Μαρξιστικές αναλύσεις για να θεμελιώσουν γνησίως φιλελεύθερα και επαναστατικά προγράμματα ανάλυσης και δράσης. Όμως δεν εμπιστεύομαι τον ίδιον τον Μαρξ ούτε ως επαναστατικό διανοούμενο, ούτε ως ανθρωπιστή, ούτε ως φίλο της ελευθερίας, όταν, στις 16 Ιανουαρίου 1861, ο ίδιος ο Μαρξ έγραφε στον Lasalle ότι: "το βιβλίο του Δαρβίνου είναι πολύ σημαντικό και λειτουργεί για εμένα ως ένας τρόπος θεμελίωσης επί της φυσικής επιστήμης της ταξικής σύγκρουσης που λαμβάνει χώρα στην ιστορία", κι όταν επίσης, στις 7 Αυγούστου 1866, ο Μαρξ έγραφε στον Ένγκελς σχετικά με το βιβλίο που έγραψε ο Pierre Tremaux υπό τον τίτλο "Η Καταγωγή και οι Μετασχηματισμοί του Ανθρώπου και των Άλλων Ειδών" τα ακόλουθα: "αντιπροσωπεύει μια πολύ σημαντική πρόοδο πέρα από τον Δαρβίνο...Η πρόοδος, την οποία ο Δαρβίνος θεωρεί ως τελείως τυχαία, είναι ουσιαστική εδώ με βάση τα στάδια ανάπτυξης της γης...Ως προς τις ιστορικές και πολιτικές εφαρμογές του πολύ πιο σημαντικό και γόνιμο από ό,τι ο Δαρβίνος". Ο Δαρβινισμός, λοιπόν, του Karl Kautsky βίσκει όντως τη βάση του στο πνεύμα του Μαρξ. Εξ ου και, στις 17 Μαρτίου 1833, ο Ένγκελς είπε επάνω από τον τάφο του Μαρξ: "Ακριβώς όπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε τον νόμο της ανάπτυξης της οργανικής φύσης, έτσι και ο Μαρξ ανακάλυψε τον νόμο της ανάπτυξης της ανθρώπινης ιστορίας". Νομίζω ότι το ρεύμα των μετα-αριστερών αναρχικών έχει ασκήσει σημαντική σχετική κριτική, χωρίς να προσχωρεί στην εξίσου αντι-ανθρωπιστική φυσιοκρατική σκέψη των κλασσικών και νεοκλασσικών οικονομολόγων, που ορίζουν την καπιταλιστική "ορθοδοξία". Το ζήτημα είναι η πρόταξη του ανθρώπου ως κατασκευαστή και διαθέτη της μοίρας του.

Left Liberal Synthesis said...

Νικος Λαος
1.-
Η περιγραφή σας του "συντηρητικού αντιευρωπαισμού" είναι ακριβής, και πολυ χρήσιμη

Αν θέλετε την άποψη μου τόσο ο "συντηρητικός" οσο και ο "αριστερός" ευρωσκεπτικισμός,πάσχουν από υπερτροφία του οικονομικού στοιχείου και υποτιμούν την πολιτική διάσταση.Εστω και αν οι οικονομικές δυναμικές μπλοκάρονται , η πολιτική θα επικαθορίσει τελικά.

Ακόμη και στο οικονομικό επίπεδο μαλλον υποτιμούν την ανάγκη αέναης κυκλοφορίας του κεφαλαίου που επιτυγχανεται μεσω μεγαλων υπερεθνικών σχηματισμών

2.-
Στα περι Μαρξ,νομίζω ότι παραγνωρίζετε την ιδιοφυία του ανδρός. Το έργο του έχει παλινδρομήσεις,(μήπως είναι ο μόνος;) αλλά αποτελεί τον πρώτο διεπιστήμονα κριτικό της νεωτερικότητας τουλάχιστον
Οσο για τον Δαρβίνο, το απόσπασμα είναι ατελές. Ο Δαρβινισμός εμπεριέχει στοιχεία τυχαιότητας "αυθορμησίας" για αυτό είναι και αγαπημένος του Hayek στο Law Legislation and Liberty
Αλλωστε ο φιλελευθερισμός των Smith,Hayek,Rand,Nozick είναι ενιαίος, χωρίς παλονδρομήσεις και τεράστιες διαφορές;

markos said...

κ.Νικόλαος Λαος.
Ο Μαρξ είναι ο ιδρυτής του επιστημονικού Σοσιαλισμού.
Για πρώτη φορά ο Σοσιαλισμός φανερώθηκε σαν ο διάδοχος του καπιταλισμού χάριν των δυο μεγάλων ανακαλύψεων του Μαρξ.
1. Την υπεραξία.
2. Την Υλιστική αντίληψη της Ιστορίας.
Απεδείχθει οτι όλα τα κοινωνικο-οικονομικά συστήματα είναι παροδικά στην εξέλιξη της Ιστορίας γιατί βασίζονται στην εκάστοτε τεχνολογική βάση που υπάρχει στην δεομένη χρονική συγκυρία.
Τίποτε δεν είναι αιώνιο.
Ακόμη δεν είδαμε τίποτε.
Ερχονται φοβερές αλλαγές.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΑΟΣ said...

Αγαπητέ μου LLS, είμαι εξίσου αντίθετος με τον Μαρξ και με τους Νόζικ, Χάγιεκ, Ρωλς, κ.λπ. διότι τους βρίσκω αμφότερους, με τον τρόπο του τον καθένα, εμφορούμενους από το φυσιοκρατικό πνεύμα. Για εμένα η προσωπικότητα προηγείται της φύσης στον άνθρωπο. Συνεπώς, δεν έχω καμιά σχέση με κανένα οικονομίστικο και με κανένα φυσιοκρατικό πνεύμα. Σχετικά με τον κλασσικό συντηρητισμό, κακώς ε κατατάσσετε σε αυτόν. Το ζήτημα που θέτω είναι ο πυρήνας της δημιουργικότητας και της ελευθερίας του ανθρώπου, και υπ' αυτό το πρίσμα είμαι αντίθετος και με τον φιλελευθερισμό - στον βαθμό που ακολουθεί τη φυσιοκρατική θεώρηση - και με τον Μαρξισμό - στον βαθμό που συνίσταται στον ιστορικό υλισμό, δηλαδή συντηρεί τον φυσιοκρατικό ντετερμινισμό, συντητρεί τις θεμελιώδεις κατηγορίες του καπιταλισμού και συντηρεί τον προφητισμό του Χεγκελιανισμού (έστω και αντεστραμμένου).

Left Liberal Synthesis said...

Νικο Λαος

Προφανως ατυχησα στην κατηγοροιοποίση, και ζητω συγνωμη για αυτό.Δεν υπάρχει χειρώτερη συγχυση από τον λανθασμενο ετεροκαθορισμό.

Ας μείνουμε λοιπον στην συνεισφορά σας για τα περι Ευρώπης, η οποία είναι τοσο χρήσιμη.

Ελπιζω σε αλλες αναρτησεις να δωθεί η ευκαιρία να συνομιλησουμε ετσι ωστε να διατυπωσετε και αλλες από τις άποψεις σας.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΑΟΣ said...

Σας ευχαριστώ πολύ. Με τιμά η φιλοξενία σ' ένα τόσο υψηλής κριτικής σκέψης μπλογκ.