Saturday, June 12, 2010

Απεργία- Δημόσιος Λόγος

Ο συνδικαλισμός, ως εκπροσώπηση των επαγγελματικών συμφερόντων κοινωνικών ομάδων, είναι ιδιοτελής και εγωιστικός θεσμός, αφού λόγος της ύπαρξής του είναι να υπερασπιστεί τη συλλογικότητα που εκπροσωπεί απέναντι σε άλλες ομάδες. Για τον λόγο αυτόν δεν μπορούμε (εύκολα) να απαιτήσουμε από τους συνδικαλιστικούς φορείς όταν δρουν (ή «αγωνίζονται») να λάβουν υπόψη τους τα συμφέροντα άλλων ομάδων: ας φροντίσουν οι αντίστοιχοι συνδικαλιστές να τα υπερασπιστούν, αυτή είναι η δουλειά τους. Επίσης είναι δύσκολο να ζητήσει κανείς από τον συνδικαλισμό να λάβει υπόψη του τα συμφέροντα ανώτερης συλλογικότητας, για παράδειγμα της πόλης ή της χώρας: η απαίτηση κατάργησης του «υπερεγώ» επί μέρους ομάδων στο όνομα ακόμα ανώτερων συλλογικοτήτων είναι κατά κανόνα ίδιον αυταρχικών καθεστώτων, αυτό συνέβαινε στα φασιστικά και κομμουνιστικά κράτη (και στις παραδοσιακές ελληνικές κοινότητες) και δεν αποτελούν παρά δικαιολογία για διαιώνιση της εξουσίας συγκεκριμένων ομάδων.



Βεβαίως το ΚΚΕ βρίσκει και κάνει: η ελληνική πολιτική ιδεολογία είναι εγκλωβισμένη ιδεολογικά στη βία, από την Ακρα Δεξιά και ως την Ακρα Αριστερά όλα τα κόμματα αγωνίζονται επικαλούμενα παλαιότερους αγώνες. Η δεξιά αγωνιστική φαντασίωση ξεκινά από το Ονομα και το Κυπριακό, για να καταλήξει στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα, με ενδιάμεσους κρίκους τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο και τον Νικήτα Τουρκοφάγο. Η αριστερή ξεκινά από τον Δεκέμβρη 2008, το Πολυτεχνείο, τον Δεκέμβρη 1944- και μετά ενώνεται με την άλλη: αριστερός ή δεξιός, ο αγωνιστικός εθνικισμός είναι ενιαίος. Κάθε διαδηλωτής αισθάνεται συνέχεια κρίκων που επιλέγει κατά το συμφέρον του- ήτοι το όριο του συνδικαλιστικού ακτιβισμού είναι ο Μαραθώνας. Συμπεραίνω: πρέπει επειγόντως να αποδομήσουμε τη βάρβαρη εθνική αγωνιστική κουλτούρα που παρηγορεί για τη μιζέρια, καλλιεργεί τη βιαιότητα και υποκαθιστά τη δημοκρατική διαπραγμάτευση με το δίκιο του ισχυρότερου αγωνιστή- συνδικαλιστή του ΚΚΕ, διεφθαρμένου πολιτικού ή μαυραγορίτη επιχειρηματία. Ελεος,όχι άλλους αγώνες.
                                                                                                                                    Δ.Ψυχογιος

Η ενορχηστρωμένη επίθεση που εκτυλίσσεται σήμερα ενάντια στη συνδικαλιστική ελευθερία είναι θλιβερή αλλά δεν εκπλήσσει. Έχοντας ειδικευτεί στη μελέτη του φασισμού γνωρίζω με πόση ευκολία τον υποστήριξαν στον Μεσοπόλεμο πολλοί ως τότε φιλελεύθεροι, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την άνοδο των εργατικών διεκδικήσεων και της Αριστεράς. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει να απεργεί. Κανείς δεν απεργεί αν δεν είναι αναγκασμένος να απεργήσει. Ύστατο όπλο άμυνας των εργαζομένων• αν την περιορίσεις, έχεις τελικά εξέγερση. Το απεργιακό κύμα οφείλεται στο ότι οι εργαζόμενοι δέχονται πρωτοφανείς επιθέσεις στο βιοτικό τους επίπεδο και βλέπουν την κυβέρνηση να διαλύει το στοιχειώδες κράτος προνοίας και να καταργεί δικαιώματα κερδισμένα με αίμα, ενώ προεκλογικά είχε δεσμευθεί ότι θα έκανε ακριβώς τα αντίθετα.

                                                                                                                                   Σ.Μαρκετος
 
Οι πιστοί δεν αντιλαμβάνονται τη ζημία που προκαλούν. Πιστεύουν ακράδαντα πως τα οράματά τους προηγούνται έναντι οποιασδήποτε υποχρέωσης προς τους νόμους, τους συμπολίτες και το κοινωνικό σύνολο. Ο σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων αποκτά σημασία για τους φονταμενταλιστές μόνο εάν εξυπηρετεί τους «ιερούς σκοπούς» τους. Ετσι ενώ, για παράδειγμα, το δικαίωμα διαδηλωτών να κλείνουν τους δρόμους, εμποδίζοντας πολλαπλάσιους άλλους ανθρώπους να κινηθούν ελεύθερα, θεωρείται ιερό, το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης αντιμετωπίζεται ως ένα δευτερεύον δικαίωμα, σχεδόν μια πολυτέλεια• όπως και το δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση, στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών, εφόσον τα παραπάνω δεν υπηρετούν τους σκοπούς των «ιερών κειμένων» της Βιβλικής Αριστεράς
 
                                                                                                                                    Ν.Μαραντζιδης
 
Στο Βήμα της Κυριακής (6/6/2010) δημοσιεύτηκαν τρία άρθρα σχετικά με τα όρια του συνδικαλιστικού ακτιβισμού .Το ζήτημα έχει εγερθεί κυρίως από την υπόθεση Zenith και τις παράπλευρες επιπτώσεις.


Στα άρθρα των Μαραντζιδη , Ψυχογιού ,Μαρκετου αντικατοπτρίζονται μερικές από τις κυρίαρχες χαρακτηριστικές αντιλήψεις και οπτικές που επικρατούν στον δημόσιο λόγο.

Συνοπτικά οι αντιλήψεις είναι

Ψυχογιός :Ο συνδικαλισμός είναι εξ ορισμού εγωιστικός. Ταυτόχρονα μια εθνική ψύχωση αγωνιστικότητας ενσωματώνεται στην αυτοαναφορικη αυτή δράση και το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο. Συμπέρασμα σταματήστε επιτέλους

Μαρκετος: Δεν υπάρχει πρόβλημα με τις απεργιες. Ολες είναι νομιμοποιημένες από την κοινωνική ανισότητα που καλπάζει επίθεση για την μορφή τους είναι προσχηματικη ,κατά βάθος πλήττονται οι εργαζόμενοι.

Μαραντζιδης : Το πρόβλημα υπάρχει γιατί οι απεργίες οργανώνονται από την Αριστερά που είναι εξορισμού ιδεοληπτική και ανορθολογική .Άρα οι παράπλευρες απώλειες θεωρούνται ως ελάσσονα ζητήματα σε σχέση προς το μείζων ιδεολογικό πρόσταγμα.

Α.-Ανανέωση του συντηρητικού κρυπτοφασισιτικου «ησυχία- τάξις- ασφάλεια »

Εδώ ο Ψυχογιός βασίζεται σε μια σειρά από ανεξέλεγκτες προϋποθέσεις οι οποίες αφοριστικά και εκ του πονηρού καταλήγουν στο αφοπλιστικό μην κινείστε.

Με αυθαίρετο τρόπο ο συνδικαλισμός κατατάσσεται εκ προοιμίου στο μερικό στο καταστατικά μη καθολικό ,σε σημείο ώστε να είναι περιττό να του ζητήσουμε και ευθύνες.

Ο συλλογισμός είναι απίστευτα κυνικός

Ο συνδικαλισμός είναι εξ ορισμού μερικός δεν ενδιαφέρεται για κανένα κοινό κάλο και αυτό σε συνδυασμό με μια εθνική ψυχοπαθολογία περί αέναου αγώνα ,καταλήγει σε μια διαστροφή .Αρά πλήρες αδιέξοδο .Μάλιστα η απαίτηση από τον συνδικαλισμό να λάβει υπ’ όψιν του το καθολικό κάλο θεωρείται ως αναχρονισμός του μεσοπόλεμου και χαρακτηριστικό των φασιστικών καθεστώτων

Ο αντιδραστικός συντηρητισμός έχει εισβάλει στον δημόσιο λόγο καλυμμένος με το πιο εκλεπτυσμένο λεξιλόγιο

Αυτό που με επιμέλεια υποκρύπτει ο Ψυχογιός είναι ότι ο συνδικαλισμός είναι ένδειξη ωριμότητας και ανάπτυξης είναι ίδιον των πιο ανεπτυγμένων κοινωνιών. Ανάπτυξη χωρίς συνδικαλισμό, σύγκρουση και πόλωση δεν υπάρχει πουθενά σε καμία ανεπτυγμένη κοινωνία. Η αποδοχή των ανταγωνισμών είναι προϋπόθεση κοινωνικής ανάπτυξης και ισορροπίας. Απλούστατα η λύση θεμελιωδών ανταγωνισμών έχει επιτευχθεί σε παλαιοτέρα ιστορικά στάδια είτε επιμελώς κλείνουμε τα μάτια σε σύγχρονες πολώσεις. Απεργίες γίνονται παντού σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο, με οξείες μορφές αλλά κανένας δεν διανοήθηκε να καλέσει στην αναστολή τους

Β.- Φιλάνθρωπος αποστασιοποίηση .

Εδώ έχουμε μια άλλο ρεύμα ιδεών που περιέχει χαρακτηριστικά υποκριτικής φιλανθρωπίας. Ως γνωστόν η φιλανθρωπία εμπεριέχει καταστατικά μια εγγενή ανισότητα ,την όποια και ασυνείδητα επιτείνει.

Η φιλανθρωπία εδράζεται στα υψηλό αισθήματα του «ισχυρού» ο όποιος αντιλαμβάνεται την ανισότητα και από την θέση του προσεγγίζει τον αδύνατο για να απαλύνει τον πόνο του.

Ο φιλάνθρωπος δεν ασκεί κριτική ούτε στις συνθήκες που γεννούν την αδικία αλλά και στον υφιστάμενο αυτην. Απλώς τον συμπονά

Ο Μαρκετός από θέση «φιλάνθρωπου» προς τους εργαζόμενους τους συμπονά για την κατάσταση τους και δεν διανοείται ισότιμα με σεβασμό και αξιοπρέπεια να απευθύνει κανένα κριτικό λόγο προς τις δράσεις τους.

Υπό το πρόσχημα της αλληλεγγύης ,αίρεται η ισοδυναμία η όποια επιβάλει την κριτική ως διάλογο ισοτίμων ,ο σεβασμός της διαφωνίας αντικαθίσταται από μια «κατανόηση» του αδύναμου, με αποτέλεσμα οι μορφές και οι τεχνικές διευθετήσεις των κινητοποιήσεων να εξαφανίζονται ως επίδικο.

‘Έτσι όλες οι δράσεις ανεξαρτήτως οργάνωσης, σχεδιασμού ,συμμαχιών, είναι υπεράνω κριτικής ως εάν να μην υπάρχουν ακούσιες συνέπειες, ως εάν ο συσχετισμός να αποτυπώνεται γραμμικά σε μια συνθήκη «συν πλην» .Ο Μαρκέτος στην προσπάθεια του να υπερασπιστεί τους συνδικαλιστικούς αγώνες τελικά υπερασπίζεται το θέαμα των αγώνων, εξορίζοντας το πολύπλοκο διακύβευμα στον χώρο ενός ηθικού διλήμματος που τίθεται μόνο εκ των «έξω».Είμαι εκτός άρα στο θέαμα που παρατηρώ απλώς διαλέγω μονομάχο.

Γ.-Η Λατρεία του «ορθολογισμού»

Ο Μαραντζιδης επιστρατεύει ενα γνωστό επιχείρημα για τον ανορθολογισμο τηςΑριστερας. Το επιχειρημα στηρίζεται στην υπόθεση εργασίας ότι όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις είναι «ορθολογικες» και ότι γενικώς η πολιτική είναι μια εμμενως ορθολογική διαδικασία ένα πεδίο όπου ορθολογιζομενα υποκείμενα απελευθερομενα από ασυνειδητες ροές , από προκαταλήψεις , και ιδεολογικές εμμονές δρουν.

Το ενδιαφέρον στο επιχειρημα είναι ότι ως γενική αντίληψη διαπερνά όλους τους ιδεολογικούς χώρους όπου οι αλληλοκατηγορίες εκτοξεύονται για έλλειψη λογικής

Προφανώς υπάρχει μια μυθολογία μιας «Αριστερης» υποσχεσης ενός υπολανθανοντος σεναρίου ολικής ανατροπής που αρθωνεται σε μια αλληλουχία δράσεων με ενα τροπο που οι δράσεις νομιμοποιουνται εκ των υστέρων .Αυτό ομως το θεώρημα δεν είναι κλασσικά αριστερό. Με μια έννοια είναι θεώρημα όλων των ιδεολογικών πολιτικών.

Αν σε κάποια μυαλά οι απεργίες έχουν προσδοκίες μιας εκ των υστέρων νομιμοποίησης σε αλλά μυαλά τα μέτρα λιτότητας έχουν την έννοια θρησκευτικού μαρτυρίου όπου οι μάρτυρες θα σώσουν με την οδύνη τους ηακόμα με και την ζωή ετους ενα ευρύτερο καθολικό αγαθό όπως η «Εθνική οικονομία ».

Όλες οι πολιτικές τελικά έχουν το δικό τους ψεύδο εσχατολογικο στοιχείο μια υποσχεση που αυτοεκπληρωνεται πριν το μέλλον προσέλθει. Η «βιβλικότητα» δεν είναι ούτε προς κατηγορία ούτε ίδιον της αριστεράς ,και επομένως δεν μπορεί να αποτελέσει κα κατηγορία. Ο Μαραντζίδης απλώς ανακυκλώνει ένα δημοσιογραφικό στερεότυπο το οποίο είναι και τελείως άστοχο. Αλίμονο αν η πολιτική δεν είχε στοιχεία «υπόσχεσης» και ιδεολογικού «τέλους».Δεν θα ήταν πολιτική δράση ,θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση “Monopoly”

Συνδεσεις
Δ.Ψυχογιος
Σπ.Μαρκετος
Ν.Μαραντζιδης

11 comments:

Anonymous said...

LLS, ο Ψυχογιός δεν λέει "μην κινείστε" αλλά "μην κινείστε μ' αυτόν τον τρόπο. Ο συνδικαλισμός είναι εξ ορισμού εκπρόσωπος ομάδων άρα μη καθολικός. Δεν είναι αξιολόγηση αυτό, είναι γεγονός. Ποιον εκπροσωπεί η ΠΝΟ εκτός από τα μέλη της; Συνήθως ακούω κάτι επιχειρήματα του στυλ "αν χάσουμε εμείς τα δικαιώματά μας μετά θα τα χάσετε κι εσείς" αλλά δεν πείθομαι. Δεν υπάρχει κάποιος μαγικός δεσμός μεταξύ μας και πολλές φορές τα συμφέροντα διαφορετικών ομάδων είναι αντικρουόμενα. Δεν είναι απαραίτητο να λάβει ο συνδικαλισμός υπόψη το καθολικό, το κοινό καλό θα προκύψει από τη σύνθεση. Πώς όμως να υπάρξει σύνθεση όταν δεν υπάρχει κάποιου είδους συνεννόηση; Αυτό λέει ο Ψυχογιός. Μάλλον διαφωνώ γιατί οι δυναμικοί αγώνες δεν αποκλείουν τη διαπραγμάτευση αλλά τη συμπληρώνουν ενισχύοντας συνήθως τη θέση των πιο αδύναμων, αλλά δεν ζήτησε αναστολή των απεργιών κάθε είδους. "Χαλαρώστε λίγο παιδιά", αυτό λέει.

Το επιχείρημα του Μαρκέτου είναι εντελώς απαράδεκτο. Λίγο-πολύ μας λέει πως όποιος κάνει κριτική στο συνδικαλισμό είναι φασίστας επειδή και οι φασίστες έκαναν κριτική στο συνδικαλισμό. Μπούρδες. Όσο η αριστερά παλεύει για να διατηρηθούν τα "κερδισμένα με αίμα" δικαιώματα να παίρνουν οι ΔΥ σύνταξη στα 50 η δύναμή της θα συρρικνώνεται. Δυστυχώς η προσέγγιση που περιγράφεις, της άκριτης υποστήριξης όλων των αγώνων έχει γίνει η κεντρική θέση όλων των αριστερών.

Με την άποψή σου για το άρθρο του Μαραντζίδη διαφωνώ εντελώς. Είναι άλλο πράγμα να λες "ελάτε να κάνουμε το σύστημα που δουλεύει τώρα καλύτερο" και άλλο "ελάτε να το γκρεμίσουμε και να στήσουμε ένα τελείως διαφορετικό που υπάρχει μόνο στη φαντασία μας". Δεν είναι εξίσου ορθολογικές οι δύο προτάσεις, ακόμα κι αν δεν είναι καμία από τις δύο απόλυτα ορθολογική.

Κυριάκος

Νοσφεράτος said...

http://nosferatos.blogspot.com/2010/06/blog-post_8397.html

παρακαταθηκη παπαγιαννακη

Left Liberal Synthesis said...

κυριακο
Ειναι δυσκολο να τεκμηριωσουμε διαφωνια για κειμενα αλλων.
Υφος και συμφραζομενα καμμια φορα δειχνουν διαφορετικα πραγματα
Ωστοσο
Για μενα ο Ψυχογιος αναγεννα τον πιο πνηγηρο χολερικο λογο κατα του συνδικαλισμου.Δεν ειδα πουθενα καμμια υπονοια ενος αλλοθ δρομου.

Δεν νομιζω οτι ο Μαραντζιδης νοιαζεται (στο συγκεκριμμενο αρθρο) για κανενα συστημα.Προσαπτει στην αριστερα το επιθετο "Βιβλικος" ως κατηγορια,την στιγμη που δεν υπαρχει πολιτικη που να μην ειναι "Βιβλικη" δηλαδη ιδεολογικη.
Αλλιως δεν μιλαμε για πολιτικη αλλα για διακυβερνηση.Νομιζω οτι ο Μαραντζιδης κανει κανονικη λαθροχειρια.

Left Liberal Synthesis said...

Thank you Nosfy!

ΣΠΙΘΑΣ said...

" Η «βιβλικότητα» δεν είναι ούτε προς κατηγορία ούτε ίδιον της αριστεράς ,και επομένως δεν μπορεί να αποτελέσει κα κατηγορία."

Αλίμονο αν η πολιτική δεν είχε στοιχεία «υπόσχεσης» και ιδεολογικού «τέλους».
Δεν θα ήταν πολιτική δράση ,θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση “Monopoly”

@ lls
Θα ήταν πλεονασμός, να πω, ότι είναι, άλλο ένα εξαιρετικό κείμενο.

Δεν μ'αρέσουν οι κολακείες, ως εκ τούτου, θα επισημάνω, ένα σημείο από τον επίλογο, που θα το προτιμούσα, αλλιώς, ίσως..

*ιδεολογικού «τέλους».*

Δεν θέλω "τέλος", δεν πιστεύω, ότι υπάρχει τέλος..

Προτιμώ: "ιδεολογική κατεύθυνση",

..προς μια καλύτερη και βελτιούμενη κοινωνία που συνεχώς ανανεώνεται και εμπλουτίζεται.

Μάχεται, υποχωρεί,και αντεπιτίθεται, χωρίς εφυσυχασμούς.

Δεν νομίζω, βέβαια, ότι διαφωνείς..

Left Liberal Synthesis said...

Σπιθα
Μεσα στις σινεφιλ επιλογες σου,μαλλον επιρεαστηκες απο καλο ελληνικο σινεμα,ετσι εισαι τοσο ευγενικος στα καλα σου λογια.
Σχετικα με το "τελος" συμφωνουμε γιατι η λεξη τελος σημαινει και σκοπο,δεν σημαινει μονο τελος= περας.
Αρα πληρης συμφωνια.

ΣΠΙΘΑΣ said...

Έίμαι της άποψης
"κάνε αυτό που θέλεις να σου κάνουν, και μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν"

Δεν έχεις δώσει δικαίωμα, παρά μόνο για διάλογο με σεβασμό στην άλλη γνώμη και καλοπροαίρετο.

Η ευγένεια, ναι, μ'αρέσει.
Δεν είναι κακό.

Το δήθεν, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω, αλλά προσπαθώ (όσο μπορώ..)

Κατάλαβα, ότι αυτό εννοούσες..
Μ'αρέσει το καλό γράψιμο και το επαινώ.
Είναι η αδυναμία μου.

Δεν μ'αρέσει το μίζερο καταγγελτικό, αλλά αυτό που δείχνει τις λεπτές διαχωριστικές γραμμές, μεταξύ εννοιών.
Είναι απότοκο ενδοσκόπησης και μιας αναγκαίας αναζήτησης.

Ρεφόρμας κάργα, είμαι, δηλαδή:)

Τη καληνύχτα μου..έχει μουντιάλ.
(πάλαι ποτέ, ποδοσφαιριστής, γαρ..)

Left Liberal Synthesis said...

Καλο Μουντιαλ Σπιθα!! (οσο καλο μετα την χθεσινη "σουπα"......)

ΣΠΙΘΑΣ said...

Ναι, δεν βλέπω ακόμη θέαμα, εκτός αυτόν τον ζωγράφο-διαννούμενο, τον Μέσι:)

Εμείς έχουμε, χρόνιες αδυναμίες. Λίγα πράγματα.

Νάσαι καλά..

Anonymous said...

Δηλαδη ο φονταμενταλιστής που πιστεύει πως όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί και η δευτέρα παρουσία θα έρθει όπου να 'ναι είναι ίδιος με το τύπο που πατάει στην εκκλησία κάθε ανάσταση;

Κυριάκος

Left Liberal Synthesis said...

Κυριακο
Συμφωνουμε
Ο Φονταμενταλιστης πιστευει κατα γραμμα στο ιδεωδες του,και το επιδιωκει παση θυσια εδω και τωρα.
Ο σκεπτομενος ιδεαλιστης ξερει οτι το ιδεωδες του ειναι "ιδεα",και αρα πυξιδα,οδηγος για δραση.
Ο Μαραντζιδης προσαπτοντας "Βιβλικοτητα" στην Αριστερα δεν διακρινει καμια διαφορα.Ειναι γενικως κατα των "ιδεων"