Το ιστολόγιο ως γνωστόν έχει εμμονές.Μία από αυτές είναι και ο W.Allen.Για κάποιο ανεξερεύνητο λόγο μπορούμε ότι ταινία ουτε είναι καλύτερη απο την προηγούμενη ,και κάθε ταινία του μπορούμε να την δούμε πάνω από μα φορά .
Προφανώς ειδαμε και την τελευταία.
Νομίζουμε ότι οι καθ'ύλην κριτικοί και σινεφίλ του WA,επικεντρώνονται στα συναισθηματικά στοιχεία των ταινιών του και δεν αντιλαμβάνονται την βαθύτερη πολιτική δομή των ταινιών του.
Στις τελευταίες του ταινίες ,με καμπή το "Match Point",την συνέχεια του "Cassandra's Dream" και τώρα την "Barcelona" ,ο Allen πραγματοποιεί μια βαθύτερη πολιτική στροφή που προφανώς δεν έχει την μορφή μιας προφανούς πολιτικολογίας,αλλά σχηματοποιείται στην δομή μιας υποβόσκουσας αντίθεσης στις σχέσεις των ηρώων.
Και στις τρεις ταινίες ,παρουσιάζεται ο πλούτος ως αυτιστική αναπαραγόμενη συνθήκη ζωής ,που αντιδιαστέλλεται με τους χυμώδεις συναισθηματικά ήρωες που μετεωρίζονται από τα συναισθήματα τους.
Οι εκπρόσωποι του "χρήματος" είναι στεγνοί σχεδόν γελοίοι,μηχανικά επαναλαμβανόμενοι στερεοτυπικοί,βγαλμένοι απο σαπουνόπερες,αποστερειμένοι από συναισθήματα και εμπλοκές.
Από την άλλοι οι πραγματικοί ήρωες ,με φορτία libido που τους εκτρέπουν σε εμπλοκές και καθιζήσεις,εκτός ελέγχου ,αλλά σφίζουν από ζωή.
Στο M.Point η αγγλική αριστοκρατία είναι γκροτέσκα,σαν φωτογραφία της βασιλικής οικογένειας στους Times,στην Κασσάνδρα ο πλούσιος θείος βγαλμένος από την "θεια απο την Αμερική" και στην Barcelona οι πιο γελοίες αποκρουστικες φιγούρες είναι ο αμερικάνος σύζυγος και το φιλικό ζευγάρι.Οι τύποι είναι κοινότυποι,αφόρητα όμοιοι,γιαπάκια της συμφοράς χωρίς ίχνως συναισθηματικής ευφυίας.
Απέναντι βέβαια ο παλούμενος κόσμος των συναισθηματικών ηρώων ,με τις ισχυρές εκφορτήσεις ,τις αδιανόητες επιλογές ,τις τραυματικές εμπειρίες.
Ο πολιτκός κινηματογράφος στο απώγειο του.
Βέβαια δεν λειτουργεί σαν ντουντούκα,και δεν πας να αγοράσεις Οδηγητή μετά την προβολή,αλλά λειτουργεί βαθύτερα υποσυνήδειτα,αποτελεσματικά.
ΥΣ
Καμιά τετοια προσέγγιση δεν θα είχαμε κάνει άν δεν είχαμε δει την μεθοδολογία του καταραμένου Slavoj.Παίρνεις οποια ταινία θες,απομονώνεις τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, εφαρμόζεις όλα τα πολύπλοκα Λακανικά σχήματα (που δεν είναι διαψεύσιμα) και αποδεικνύεις οτι το Fight Club ή οι 300 είναι "αριστερές ταινίες"
Για περισσότερα
S.Zizek "Jacques Lacan in Hollywood and out.Enjoy your symptom"
Posts
5 comments:
Καλημέρα LLS. Να σου πω τι ακριβώς μου ειχε κανει εμενα εντυπωση στην ταινια; Οχι οι κραυγαλαίοι μεγαλοαστοί ή ο γιαπης μελλοντικος συζυγος. Αλλά η ευχέρεια που ο μποεμ ζωγραφος δανειζεται το αεροπλανο του φιλου του, που εχει διπλωμα και το οδηγει, που πανε για ενα weekend και μενουν σε κατι πολυ ωραια ξενοδοχεια, που το σπιτι του xavier είναι ασυλληπτο για τον δικο μου κοσμο, που η Scarlet πάει στη Γαλλια για μα βολτα και μετά ξαναγυριζει.... Κι όλα αυτα ανετα κι απλα σαν να ειναι το μετρο του συνηθισμενου κοσμου. Του κοσμου του WA βεβαια και οχι του δικου μας (βαζω και σενα μεσα).
cynical
Ε καλα ας του δώσουμε και λίγη ποιητική άδεια.
Πάντως οι καρικατούρες είναι τα αμερικανακια....
Μεχρι να αποκτήσω το δίπλωμα του αεροπορου και την βιλα στο Οβιεδο είμαι αυτου του κόσμου....
Λοιπόν σήμερα μου άρεσε πολύ με το άρθρο σου. Όταν λες "χυμώδεις συναισθηματικά ήρωες", "φορτία libido" και "σφίζουν από ζωή" εννοείς προφανώς τη Γιόχανσον (χαχα, συμφωνώ).
Το Fight Club είναι όντως αριστερή ταινία (αναρχισμός life style) το 300 όμως έχει πολύ πειθαρχία ρε παιδί μου και δεν μπορώ να το χωνέψω εύκολα.
Πάντως μου αρέσει το σύνθημα "Today we die in hell!!" .
GR
Εννοώ όλες και όλους που βλέπεις "ζωντανούς" στις ιστορίες αυτές.
Βλέπω να πλησιάζεις σιγα σιγά τον SZ......
Post a Comment